Mijn leven in vijf gerechten: Melissa Korn
Mezelf uitdrukken in eten is als een tweede natuur. Het is dan ook alleen maar logisch dat ik mezelf introduceer aan de hand van een aantal gerechten, net zoals de BBC Food Programme met haar podcast My life in five dishes doet. In dit artikel vind je niet per sé mijn favoriete eten en ook niet het menu voor mijn laatste avondmaal, maar de 5 gerechten die je een inkijkje geven in mijn blik op de wereld. Ik trap deze reeks zelf af, om daarna andere mensen te interviewen over hun 5 gerechten.
Panvis perspectieven
Panvis is niet bepaald een bekend Indisch gerecht en het ziet er ook niet typisch Indisch uit, maar dat is precies waarom ik het gekozen heb. Het is een ovenschaal met voornamelijk rijst, aardappelpuree, vis en mosterd; en is een allegaartje van invloeden van over de hele wereld, net als ikzelf. Voor sommigen klinkt deze combinatie misschien raar, voor mij is het de gewoonste zaak van de wereld. Deze ervaring kwam vaak in mijn jeugd terug. Wat voor het gezin waar ik uit kom heel normaal kon zijn, kon wereldvreemd klinken voor de buitenwereld. Chips bij het eten bij gebrek aan kroepoek, geen probleem. Rijst met Groningse verse worst? Sowieso beter dan met aardappels. Sambal door de stampot, ja duh! Ik leerde hierdoor al snel vanuit minstens 2 perspectieven te kijken en dat het een niet per se beter is dan het ander, het kan er allebei zijn.
Verjaardagseten
De dagelijkse kost uit mijn jeugd bestond niet alleen uit Indisch eten, maar het heeft wel een belangrijke rol gespeeld. Vooral op speciale gelegenheden zoals mijn verjaardag, wanneer mijn oma’s vroegen wat ze voor me konden koken. Mijn antwoord was tjendol of soto en als ik geluk had kreeg ik beide. Of ze me nog een ander cadeau gaven maakte niet uit, het eten was het belangrijkste. Zonder dat ze het waarschijnlijk echt door hadden leerden ze me hiermee dat eten meer is dan alleen energie. Het kan door de moeite en tijd die je erin steekt ook een geschenk zijn waarmee je je waardering toont. Met de soto kwam het positieve bijeffect van bruine staarten van de taugé halen. Dat klinkt misschien niet gelijk als iets positiefs, maar niet alleen krijg je er spierwitte taugé van die mooi contrasteert op je gele soto, het is een leuk klusje als je het samen kan doen. Met je verjaardagsgasten aan een tafel zitten en een beetje kletsen terwijl je bijna gedachteloos de bruine staarten verwijderd en de berg witte taugé steeds groter wordt. Dat noem ik gezellig én efficiënt, oftewel ik in een notendop.
“Dat noem ik gezellig én efficiënt, oftewel ik in een notendop. ”
Het enige echte hazelnootijs
Als kind zoek je zekerheid en geborgenheid bij je ouders. Het gastronomische equivalent daarvan is voor mij hazelnootijs. Italiaans hazelnootijs bij Fiorin in Groningen om specifiek te zijn. Van dat niet te zoete en niet te romige ijs dat echt naar hazelnoten smaakt. Zodra de zaak in het voorjaar weer open ging zaten mijn ouders met mijn broertje en ik weer op het terras. De eigenaar heeft niet alleen mijn broertje en ik zien opgroeien, mijn ouders kwamen er al als twintigers. Tot mijn studententijd was het een vertrouwde plek waar ik regelmatig kwam. Vervolgens verhuisde ik naar Delft en moest ik afkicken, dat ging wel. Maar toen ging de zaak dicht, geen hazelnootijs meer! Ja wel op andere plekken, maar dat is alsof je zekerheid en geborgenheid zoekt bij een willekeurig gezin. Een paar jaar later bevond ik me voor werk een langere periode in de regio Piëmont in Italië, tevens dé hazelnotenstreek en het land van de gelato. Sindsdien is het dorpje Bra voor mij niet alleen het epicentrum van Slow Food, maar de veilige haven waar ik altijd gelato alla nocciola kan vinden. Ok, en bij Massimo in mijn huidige woonplaats Amsterdam, kan ik ook mijn hart ophalen.
Een pavlova: brose lekkere bende
Deze pavlova van Nigella is sinds 2009 in mijn leven, nadat m’n aversie voor droge, te zoete meringue (denk knarsende schuimblokken tussen je tanden – ik moet bijna kokhalzen terwijl ik hieraan denk) werd overwonnen door mijn nieuwsgierigheid naar het maken van opgeklopte eiwitten. De brose meringue met een zachte, bruine chocoladebinnenkant, gevuld met gesmolten chocoladestukken doet me denken aan hoe kwetsbaar ideeën kunnen zijn als je ze eenmaal in de wereld zet. Is het werkelijk allemaal opgeklopte lucht met een krokant laagje? En als dat laagje breekt, smelt je dan in donkerbruine chocolademousse? Misschien, maar dan heb ik altijd nog de lobbige slagroom voor comfort waarin ik glorieus ten onder denk te gaan. Tot slot komen de friszure frambozen om me eraan te herinneren dat het echt niet allemaal zo erg is en het leven gewoon een lekkere bende is.
“Het recept is betrouwbaar en er zit zo veel spinazie in dat Popeye er spontaan spierballen van zou krijgen.”
Tot bezinning komen met spinaziesoep
Als ambitieuze dertiger in Amsterdam is het niet moeilijk om het druk te hebben en ook niet om het té druk te hebben. Te veel stress, te weinig aandacht voor jezelf; te veel denken, te weinig leven. Als je niet oppast keldert je gezondheid ook nog omdat je niet goed eet. Met de talloze restaurants en eettentjes is de verleiding groot om iets op te halen en ironisch genoeg niet meer in contact te staan met wat je eet. Terwijl dat toch is waar ik als professional in food mijn kost mee verdien. Maar dit recept voor spinaziesoep brengt me altijd weer tot bezinning. Het is amper een recept want het is niet meer dan wat aangefruite ui en knoflook met wat gemixte kruiden uit dat potje dat je nog steeds hebt staan, in mijn geval cig köfte kruiden. Water en diepvriesspinazie erbij, staafmixer erin zodra het kookt en op smaak brengen met sojasaus en peper. Het recept is betrouwbaar en er zit zo veel spinazie in dat Popeye er spontaan spierballen van zou krijgen. Tegelijkertijd staat het open voor suggesties, zodat het nooit gaat vervelen.
Vijf gerechten, vijf inkijkjes in mijn leven. Heb je suggesties voor een volgende versie? Een bekende Nederlander of juist een onbekende Nederlander? Iemand die heel erg van eten houdt of juist helemaal niet? Laat het me weten via melissa@ikeetcultuur.nl.