Herdenken met een ei

Met een ei herdenk ik op deze nationale herdenkingsdag de bevrijding van Nederlands-Indië. Dit is het land waar mijn opa’s en oma’s afzonderlijk van elkaar de oorlog hebben meegemaakt.

Hoewel ik herdenken abstract vind en mijn grootouders er weinig over hebben losgelaten, probeer ik me in hun schoenen te verplaatsen. Ik stel me voor dat ik in Indonesië ben. Een land dat ik ken van vakantie, maar dan anders. Je herkent het en is tegelijkertijd niet hetzelfde. Zoals je een oude bekende denkt te herkennen, maar het blijkt de kleindochter van een oude vriendin. Ze lijkt er sprekend op en draagt dezelfde geschiedenis met zich mee, maar is in een andere tijd geboren.

Voor dit decor hebben vrouwen jaren in een Jappenkamp gezeten en eieren gesmokkeld om zichzelf en kinderen in het kamp iets te eten te geven. En werden mannen gedeporteerd naar een ander land om daar in de zinderende hitte met de hand aan de Birmaspoorlijn te werken. Dit zijn de mensen die ik ken als mijn opa’s en oma’s.

Abstract is het iets minder, maar ontastbaar blijft het. Behalve dat ei, die zie ik dagelijks. Het doet me denken aan een eenvoudige maaltijd, dat ten tijde van de oorlog een luxe moet zijn geweest, maar er als een rots in de branding altijd is. Door mijn familie wordt er altijd met enige affectie over verteld en nog steeds gegeten. Vandaag herdenk ik mijn grootouders met rijst, een tjeplok (spiegelei) en ketjap tot de laatste korrel.